Uzun zaman sonra bloguma girip ne var ne yok bir bakayım dedim. Farkettim ki 7 ay olmuş bakmayalı. Zaman çok hızlı akmış ve ben bunun farkına ancak varabildim. Çok yoğun bir süreç yaşadım. İşlerin yoğunluğu, ev halleri ve tabi ki hayatımdaki en büyük değişiklik olan kızımın olması bu zamanın akışın hissettirmedi bana.
Bir çocuk, insanın hayatını 180 derece değişirebilir mi?
Buna cevabım çocuğum olduktan sonra evet oldu.
Hayat baştan aşağı ondan ibaret olmaya başladı. Her anımızda o var. Her an onu düşünüyorsunuz. Burnu bile aksa panikliyorsunuz. Her an bir tedirginlik. Üzerine titremek demek bu olsa gerek. Ama çocuğunuzun bir anlık bir gülmesi bile yaşadığınız kötü anları baştan aşağıya silmeye yetiyor. Onu kucağınıza aldığınızda size gülerek bakması, eliyle yüzünüzü taraması ve sizi tanımaya başlaması, "baba nerde" sözünden sonra size dönüp bakması, size ait çok sevdiğiniz bir şeyin çocuğunuzun elinde saniyeler içinde parçalara ayrılması... Anlatacak o kadar çok şey var ki. Bunların hepsi size o kadar muzip, o kadar harika geliyor ki anlatmak imkansız hale geliyor.
Kızımın bazı yaramazlıkları da var elbet. Hiç yerinde durmuyor. Kafanızı bir saniyeliğine çevirseniz ortadan kayboluyor. Yemek yemiyor. Yüzünüzde çizikler muhakkak oluyor. Uyumamazlık yapabiliyor. Geceleri 7-8 defa uyanabiliyor. Sabahın 5' inde kalkıp oyun oynayabiliyor.
Bunları herkesin yaşaması lazım. İnanın bu duygu farklı. Yaşayan bilir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder